از دست دادن عزیزان تجربه ای سخت در طول زندگی هرفردی است. از آن جایی که این موضوع امری اجتناب ناپذیر بوده و ممکن است برای هرکسی رخ دهد ، ما به عنوان شخص نزدیک یا دور در تسکین درد آن شخص و یا ابراز همدردی سهمی داریم.
استفاده از گل در مراسم عزاداری و ختم یک سنت دیرینه است که غالبا به منظور نشان دادن حس همدلی و همدردی انجام میگردد. به کار بردن گل برای عرض تسلیت و ترحیم معمولا سه وجه دارد :
گل‌ها از دیرباز به عنوان نمادی از احساسات انسانی در مراسم‌های مختلف استفاده شده‌اند. یکی از مهم‌ترین کاربردهای آن‌ها در مراسم ترحیم و سوگواری بوده است. گل‌های ترحیم به عنوان نمادی از همدردی، احترام و یادبود افراد درگذشته در فرهنگ‌های مختلف مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
ایده استفاده از گل‌ها در مراسم ترحیم از زمان‌های بسیار دور و در فرهنگ‌های مختلف رواج داشته است. گل‌ها از دیرباز به عنوان نمادی از زندگی، گذرا بودن آن، و تجدید حیات مورد استفاده قرار گرفته‌اند. این سنت در بسیاری از تمدن‌های باستانی شکل گرفت و به مرور زمان در سراسر جهان به یکی از اصلی‌ترین راه‌های ابراز همدردی و احترام به افراد درگذشته تبدیل شد.
چیدن و قرار دادن گل‌ها کنار عزیزانی که از دنیا رفته‌اند، یکی از قدیمی‌ترین شیوه‌های ادای احترام و سوگواری در تاریخ بشر است. این رسم قدیمی اولین شکل بزرگداشت و عزاداری است که به ما رسیده. دکتر رالف سُلکی در کاوش معروفش در غار شاندر، واقع در شمال عراق، این فعالیت باستانی را به‌خوبی مستند کرده است.
در سال ۱۹۵۱، سُلکی در غار شاندر چندین محل دفن کشف کرد. این کشف در نهایت باعث شد که دفن انسان‌ها به‌عنوان قدیمی‌ترین شکل فعالیت مذهبی در کتاب رکوردهای گینس ثبت شود.
در طول کاوش، سُلکی نمونه‌هایی از خاک قبرها را برای تجزیه و تحلیل به آرلت لروآ-گوران، یک دیرین‌گیاه‌شناس از پاریس، فرستاد. او در این نمونه‌ها گرده‌ها و تکه‌های گل از حداقل هشت گونه مختلف گل وحشی پیدا کرد. لروآ-گوران اعلام کرد که این دفن‌ها مربوط به حدود ۶۲,۰۰۰ سال قبل از میلاد هستند و به این نتیجه رسید که نه پرندگان و نه حیوانات مسئول قرار دادن این گل‌ها بودند. در نتیجه، او به این نتیجه رسید که حدود ۶۲,۰۰۰ سال پیش، کسی در کوه‌های اطراف با دلی سوگوار گل‌ها را برای مراسم تدفین جمع‌آوری کرده بود.
در یونان و روم باستان، گل‌ها به عنوان نمادهایی از احترام و پیوند با خدایان و ارواح استفاده می‌شدند. گل‌ها بر سر مقبره‌ها قرار داده می‌شدند تا ارتباطی معنوی با روح درگذشته برقرار شود و نشان‌دهنده امید به زندگی پس از مرگ بودند. این سنت بعدها در بسیاری از فرهنگ‌های دیگر نیز جا افتاد و به یکی از اصلی‌ترین رسوم در مراسم ترحیم تبدیل شد.
در اسلام، استفاده از گل در مراسم ترحیم به‌طور گسترده معمول نیست. به‌جای گل، معمولاً آیاتی از قرآن، دعا و ذکر استفاده می‌شود تا به روح متوفی آرامش و رحمت الهی عطا شود. با این حال، در برخی از کشورها و فرهنگ‌های اسلامی، استفاده از گل به عنوان نمادی از احترام به فرد متوفی و نشانه‌ای از زندگی گذرا رواج دارد. گل‌های سفید مانند لیلیوم و رز بیشتر استفاده می‌شوند، زیرا در فرهنگ اسلامی رنگ سفید نمادی از پاکی و خلوص است.
در مسیحیت، گل‌ها به عنوان نمادی از امید به زندگی پس از مرگ و آرامش برای بازماندگان استفاده می‌شوند. گل‌های سفید، به‌ویژه لیلیوم و رز سفید، به دلیل نشان دادن پاکی و خلوص، معمولاً در مراسم ترحیم استفاده می‌شوند. این گل‌ها نشانگر بازگشت روح به آسمان و بهشت هستند.
در فرهنگ‌های شرقی مانند چین و ژاپن، گل‌هایی مانند داوودی به عنوان نماد پایداری و طول عمر ارواح درگذشتگان مورد استفاده قرار می‌گیرند. در ژاپن، داوودی نمادی از جاودانگی است و یکی از رایج‌ترین گل‌های استفاده‌شده در مراسم ترحیم و یادبود می‌باشد. در چین، استفاده از گل‌هایی با رنگ سفید و زرد به عنوان نشانه‌ای از احترام و اندوه برای فرد درگذشته مرسوم است.
در دنیای امروز، استفاده از گل‌ها در مراسم ترحیم همچنان رواج دارد و انواع مختلف گل‌ها بسته به فرهنگ، مذهب، و سلیقه خانواده متوفی در این مراسم‌ها استفاده می‌شوند. تاج گل، سبد گل، باکس گل و جام گل از رایج‌ترین روش‌های تزئین گل‌های ترحیم هستند. هر یک از این نوع تزئینات به نوعی نشان‌دهنده احترام و ابراز همدردی با خانواده داغدار است.
